O vello árbore

Hola, quizás no entendáis esto porque está escrito en gallego. Mi curiosidad y admiración hacía Galicia, así como una forma de honrar a la lengua y a una parte de los orígenes mi mujer, me ha movido escribir esto hace un tiempo. Espero que os guste. Por supuesto mi suegra Aurea, mi cuñada y mi mujer me han ayudado a corregir este poema. Gracias a las tres gallegitas lindas estas.

O vello árbore

Cedo na mañá
vin a sombra daquel vello árbore,
xa podía oír os paxaros que todos os días
trinaban apenas amencer,
varias das súas follas secas daban un toque especial á beirarrúa
parecía que todos os días poñía unha alfombra diferente,
un mosaico de cores marróns de distintas tonalidades,
cantas veces me cobijé da choiva baixo as súas ramas
e apoiabámosnos costas con costas
detendo o tempo ao ler un libro xuntos.
Pacientemente espérame todas as tardes
ao volver do colexio
e eu, saudáballe
dáballe as grazas por ser o que oxigenaba
e daba vida á miña rúa,
sempre tivo un momento grato para min,
nunca tiña présa,
fíxome entender o valor tan profundo
que teñen todos e cada un dos seres vivos que habitan
este desvencijado planeta,
loitou como un jabato contra a enorme lingua negra de asfalto
que empezou a crecer ao noso ao redor,
e aínda podía o só contra iso,
moitas veces, varios homes viñan a repavimentar os seus alrededores
porque el coas súas poderosas raíces, se rebelaba
e quería facer entender que o estaban afogando...
Hoxe cedo na mañá
vin a sombra do vello árbore, só a súa sombra,
hoxe, o habían talado.


Satori